Etenim semper illud extra est, quod arte comprehenditur.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Duo Reges: constructio interrete. Quid in isto egregio tuo officio et tanta fide-sic enim existimo-ad corpus refers? Quis est, qui non oderit libidinosam, protervam adolescentiam? Expressa vero in iis aetatibus, quae iam confirmatae sunt. Et non ex maxima parte de tota iudicabis? Qua tu etiam inprudens utebare non numquam.

Cum enim superiores, e quibus planissime Polemo, secundum naturam vivere summum bonum esse dixissent, his verbis tria significari Stoici dicunt, unum eius modi, vivere adhibentem scientiam earum rerum, quae natura evenirent.

Quamquam te quidem video minime esse deterritum. Sunt enim quasi prima elementa naturae, quibus ubertas orationis adhiberi vix potest, nec equidem eam cogito consectari. Multa sunt dicta ab antiquis de contemnendis ac despiciendis rebus humanis; Respondent extrema primis, media utrisque, omnia omnibus. Tu autem, si tibi illa probabantur, cur non propriis verbis ea tenebas? Sed tu istuc dixti bene Latine, parum plane. Non enim iam stirpis bonum quaeret, sed animalis. Cum id fugiunt, re eadem defendunt, quae Peripatetici, verba.

Consequens enim est et post oritur, ut dixi.

Eam tum adesse, cum dolor omnis absit; Hic ambiguo ludimur. Quis enim potest ea, quae probabilia videantur ei, non probare? Scripta sane et multa et polita, sed nescio quo pacto auctoritatem oratio non habet. Quod totum contra est. Tu autem inter haec tantam multitudinem hominum interiectam non vides nec laetantium nec dolentium? Sed tamen est aliquid, quod nobis non liceat, liceat illis. Illum mallem levares, quo optimum atque humanissimum virum, Cn. Quid, quod homines infima fortuna, nulla spe rerum gerendarum, opifices denique delectantur historia? Quid affers, cur Thorius, cur Caius Postumius, cur omnium horum magister, Orata, non iucundissime vixerit? Est enim effectrix multarum et magnarum voluptatum.

Licet hic rursus ea commemores, quae optimis verbis ab
Epicuro de laude amicitiae dicta sunt.

Is enim percontando atque interrogando elicere solebat eorum
opiniones, quibuscum disserebat, ut ad ea, quae ii
respondissent, si quid videretur, diceret.

Bork: Illis videtur, qui illud non dubitant bonum dicere -;
Memini vero, inquam;: Ego quoque, inquit, didicerim libentius si quid attuleris, quam te reprehenderim.
Quis negat?: Urgent tamen et nihil remittunt.
Bork: Eam si varietatem diceres, intellegerem, ut etiam non dicente te intellego;

Possumusne ergo in vita summum bonum dicere, cum id ne in cena quidem posse videamur?
Quid affers, cur Thorius, cur Caius Postumius, cur omnium horum magister, Orata, non iucundissime vixerit?
Isto modo ne improbos quidem, si essent boni viri.
Hic ego: Etsi facit hic quidem, inquam, Piso, ut vides, ea, quae praecipis, tamen mihi grata hortatio tua est.

Hoc etsi multimodis reprehendi potest, tamen accipio, quod dant.
Immo vero, inquit, ad beatissime vivendum parum est, ad beate vero satis.
Tum ille: Tu autem cum ipse tantum librorum habeas, quos hic tandem requiris?
Curium putes loqui, interdum ita laudat, ut quid praeterea sit bonum neget se posse ne suspicari quidem.
Bork