At, si voluptas esset bonum, desideraret.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quod quidem iam fit etiam in Academia. Atqui iste locus est, Piso, tibi etiam atque etiam confirmandus, inquam; In quibus doctissimi illi veteres inesse quiddam caeleste et divinum putaverunt. Illi enim inter se dissentiunt.

Duo enim genera quae erant, fecit tria.
Quaesita enim virtus est, non quae relinqueret naturam, sed quae tueretur.
Paulum, cum regem Persem captum adduceret, eodem flumine invectio?
Sed potestne rerum maior esse dissensio?
Hoc non est positum in nostra actione.
Itaque eos id agere, ut a se dolores, morbos, debilitates repellant.

Stoicos roga.: Cur ipse Pythagoras et Aegyptum lustravit et Persarum magos adiit?
Bork: Sed in rebus apertissimis nimium longi sumus.
Poterat autem inpune;: Age nunc isti doceant, vel tu potius quis enim ista melius?
In schola desinis.: Illum mallem levares, quo optimum atque humanissimum virum, Cn.
Confecta res esset.: Ad corpus diceres pertinere-, sed ea, quae dixi, ad corpusne refers?

Hic si Peripateticus fuisset, permansisset, credo, in sententia, qui dolorem malum dicunt esse, de asperitate autem eius fortiter ferenda praecipiunt eadem, quae Stoici.

Illa argumenta propria videamus, cur omnia sint paria peccata.

Eaedem res maneant alio modo. Morbo gravissimo affectus, exul, orbus, egens, torqueatur eculeo: quem hunc appellas, Zeno? Quod quidem iam fit etiam in Academia. Non potes ergo ista tueri, Torquate, mihi crede, si te ipse et tuas cogitationes et studia perspexeris; Si stante, hoc natura videlicet vult, salvam esse se, quod concedimus; Ne in odium veniam, si amicum destitero tueri. Tum Quintus: Est plane, Piso, ut dicis, inquit. Quae cum ita sint, effectum est nihil esse malum, quod turpe non sit. Facit igitur Lucius noster prudenter, qui audire de summo bono potissimum velit; Haec para/doca illi, nos admirabilia dicamus.

Ita ne hoc quidem modo paria peccata sunt. Duo Reges: constructio interrete. Estne, quaeso, inquam, sitienti in bibendo voluptas? Sed ea mala virtuti magnitudine obruebantur. Vitiosum est enim in dividendo partem in genere numerare. Terram, mihi crede, ea lanx et maria deprimet. Quod quidem iam fit etiam in Academia. Quis enim redargueret? Teneo, inquit, finem illi videri nihil dolere. Dicet pro me ipsa virtus nec dubitabit isti vestro beato M.

Illud dico, ea, quae dicat, praeclare inter se cohaerere.
Tum Lucius: Mihi vero ista valde probata sunt, quod item fratri puto.
Quamquam id quidem licebit iis existimare, qui legerint.
Expressa vero in iis aetatibus, quae iam confirmatae sunt.

Reperiam multos, vel innumerabilis potius, non tam curiosos
nec tam molestos, quam vos estis, quibus, quid velim, facile
persuadeam.

Itaque a sapientia praecipitur se ipsam, si usus sit,
sapiens ut relinquat.